خبرنگاران ناسور؛ داستان جراحتی بر جان - وبلاگ مستر

به گزارش وبلاگ مستر، تهران- خبرنگاران- داستان ناسور نوشته صالح ذکاوتی از درد شخصیت و شخصیت هایی می گوید که زخمی کهنه را بدون مداوا سال ها با خود حمل می نمایند.

کتاب ناسور (1399) یکی دیگر از عناوین مجموعه نقطه سرخط؛ رمان و داستان های کوتاه ایرانی و خارجی انتشارات آوند دانش و نوشته صالح ذکاوتی است. این مجموعه را رضا باباخانلو (نویسنده و مترجم) دبیری و رامبد خانلری (نویسنده) سردبیری می نمایند که هر دو نام های شناخته شده ای در عرصه ادبیات داستانی معاصر هستند.

نویسندگان بعضی آثار در این مجموعه مانند ذکاوتی به تازگی وارد عرصه نویسندگی شده اند، بعضی هم مانند شرمین نادری که ماه شرف را در این مجموعه چاپ نموده است، آثاری را پیش از این هم به ادبیات داستانی معاصر فارسی عرضه نموده اند.

صالح ذکاوتی (متولد 68) کار خود را در زمینه ادبیات از سنین نوجوانی با سرودن شعر آغاز کرد و از اواسط دهه 20 زندگی به داستان کوتاه رو آورد. وی که دانش آموخته طراحی شهری از دانشگاه علم و صنعت ایران است در زمینه تحصیلی خود؛ یعنی معماری و هویت بصری کار می نماید و در اولین تجربه داستان بلند چاپ شده به ناسور رسیده است.

ناسور روایتی از داستان سه جوان به نام های فرهاد، امجد (اندیگانی) و زری (طرهان) اهل هندیجان است که اواخر دهه 60 با قبول شدن در دانشگاه تهران به این شهر می آیند و هر کدام در رشته های مورد علاقه خود که نقاشی و صنایع دستی است مشغول به تحصیل می شوند. فرهاد و امجد از کودکی همسایه دیواربه دیوار و دوست بوده اند و زری دختری است که در شهر هندیجان توجهات زیادی را به خود جلب نموده و به نوعی با دیگران متفاوت است. او که از دو شخصیت مرد داستان بزرگ تر است ابتدا به تهران می آید و بعد آن دو راهی این شهر بزرگ می شوند. آنها که ابتدا دور و جدا از هم زندگی می کردند، برای مدتی حدود یک سال و نیم و برای اینکه روی طرحی کار می کردند، با هم هم خانه می شوند.

زندگی آنها با همکاری روی طرح هایی که زری با استفاده از تلفیق اسطوره های ایرانی با طرح های جدید می زند و فرهاد و امجد روی گلدان یا کوزه پیاده می نمایند، بیشتر بهم گره می خورد. اما بعد هر کدام به سویی می فرایند، زری به هندیجان برمی گردد، امجد خانه ای خارج از تهران می گیرد و از جمع جدا می گردد و فرهاد به تنهایی در همان خانه صدمتری و البته با خاطرات آزاردهنده زندگی جمعی می ماند. این جدایی 20 سال بعد با ملاقات فرهاد و امجد در شبی در سینما و ادامه ملاقات آنها در خانه امجد متوقف می گردد؛ ولی بعد از چند روز امجد خودکشی می نماید و فرهاد گرفتار تهمت قتل او...

داستان از زبان راوی اول شخص و توسط فرهاد تعریف می گردد؛ شخصیتی که پرش های ذهنی اش گاه روایت داستان را از نظر زمانی و مکانی تغییر داده و به مخاطب می فهماند برای همراه بودن با ناسور باید با حواس جمع کتاب را بخواند، برای نمونه وقتی دارد در خصوص گذشته خودش و امجد و زری حرف می زند ناگهان به زمان حال می رسد.

...یک اتاق شده بود اتاق من و امجد و اتاق دیگر هم برای زری. هال هم شده بود کارگاه نقاشی روی سفالینه ها و پارچ های شیشه ای و ظروف و گلدان های چینی. زری آخرین مدل طرح های جدید را با طرح های کلاسیک به هم می آمیخت و می شد یک چیزی که نمونه نداشت. کارمان کم کم گرفته بود. هرمز کوره را روشن می نماید و می رود ته کارگاه تا با یکی از کارگرها بشقاب ها و گلدان های چینی را بیاورند این طرف کارگاه. (ص. 13)

غیر از این فرهاد درگیر گفت وگوهای ذهنی خود نیز هست که بر پیچیدگی روایت در داستان می افزاید. مثل اینجا: توی سرم هزار نفر دارند حرف می زنند! تمام توانم این است که بتوانم رد صدای یکی شان را بگیرم و آن قدر ادامه دهم تا ببینم تهش قرار است چه نسخه ای برایم بپیچد که از این مخمصه بیایم بیرون و بگویم هیچ چیز نشده. که به فخری، به هرمز و به شهلا بگویم کسی، کس دیگری را تحقیر ننموده و قرار هم نیست فکر کنید کسی در این جمع همه شخصیتش را و همه صلابت و نجابت این سال هایش را که دیده اید و فهمیده ای از دست داده است. (ص. 114)

همچنین گاه رگه هایی از توهم را در کلام فرهاد می توان دید که شاید نتیجه روان رنجوری ناشی از کوشش برای فراموش کردن زری، معتادشدن امجد و دوری از او و تنهایی خودش باشد: وارتانوش را می بینم که مانتوی زردرنگش را پوشیده و دارد به من نگاه می نماید. یک موجود بزرگ الجثه که مرا توی مشتش گرفته و هر لحظه دارد بیشتر به سمت خودش می کشاند. سعی می کنم اطراف را ببینم و دستم بیاید در چه مخمصه ای گیر نموده ام. خانه صدمتری شده است دنیایی چند ده هزار متری که درکش برایم غیرممکن است. (ص. 74)

رمان ناسور در 9 فصل و 162 صفحه و در 500 نسخه اخیرا توسط انتشارات آوند دانش به بازار آمده است.